Zaterdag 12 November Boston Symphonic Orchestra

Zaterdag 12november.
Om 8 uur begon de eerste workshop, dus Jos had ons op het hart gedrukt vooral op tijd in de lobby te zijn om uit te checken. Dus om 7.15 stonden we met onze koffers klaar. Taxi's stonden al voor ons klaar, dus we konden meteen naar ons ontbijt bij The Met School. Toen iedereen met z'n bakkie koffie, muffin, bagel en vers fruit op de klapstoeltjes zat, begon tot de slaperige koppies door te dringen dat Jos ontbrak. Na een kort telefoontje bleek dat onze organisator zijn wekker niet op de goede tijd gezet had (per ongeluk...?). Nog net op het nippertje was hij op tijd voor de eerste workshop, waar contacten zijn gelegd met een man die een goed concept had voor digitale portfolio's. De groep had zich opgesplitst en in de vroege ochtend zijn veel nuttige dingen geleerd over doelen stellen voor de kinderen, effectieve instructie en digitaal portfolio. Na een korte pauze begon een presentatie met de oprichtster van Mission Hill, Deborah Meier. Deze werd wisselend ontvangen door onze groep. Ongeveer de helft zat zo vol met alle info van de hele week dat ze stiekem zijn gaan spijbelen. De andere helft heeft de bijeenkomst bijgewoond en was hierover erg enthousiast en is vervolgens met haar op de foto gegaan.

Om twaalf uur werd het tijd om Providence te verlaten en zijn we met de taxi naar het station gegaan. Vanuit daar hebben we de trein terug naar Boston genomen. Rianne heeft onderweg nog even (op verzoek van Willem) voor conducteur gespeeld. De rest heeft zich keurig gedragen. Er werd geslapen, gelezen, muziek geluisterd enz. Aangekomen in Boston zijn we als eerste naar ons hotel gegaan: het prachtige, luxe Omni Parker House. We waren allemaal onder de indruk van de prachtige, hoge, met kroonluchters behangen, mooie lobby inclusief bellboys. De kamers waren mooi ingericht met hele zachte, schone, fluffy, rijkelijk bedekte bedden waar we nog net geen ladder voor nodig hadden om er in te komen. Het uitzicht varieerde van een prachtig grijze muur tot de uitgestrekte skyline van Boston. We hadden eindelijk weer eens twee vrije uurtjes, waarin iedereen zich mooi heeft opgetut voor het Boston Symphonic Orchestra.

Om vijf uur hebben we verzameld in de lobby om de magen weer te vullen. Het was even een gezoek waar dit mogelijk was, dus uiteindelijk zijn we in de richting van het theater vertrokken. We hebben daar vlakbij gegeten in een gezellig tentje. De leerkrachten zonderden zich af van de studenten, maar hadden het toch nog redelijk gezellig. Ook bij de studenten werd er veel gelachen tijdens het eten. Toen de laatste frietjes van het bord gepikt waren, was het tijd om naar het orkestgebouw te gaan. Een beetje zenuwachtig waren we wel, zouden we chique genoeg gekleed zijn? Waren we mooi opgemaakt? Was het pak van Willem goed gestreken? We werden niet geweigerd dus waarschijnlijk was het acceptabel. Het was even zoeken naar de ideale plaatsverdeling, maar al snel zaten we helemaal klaar voor het Boston Symphonic Orchestra. Een aantal kreten van de studenten: emotioneel, ontspannend, interessant, zacht, overweldigend, muzikaal, vol met oeh en ah momenten (en een schrikmoment voor Marja), een mooi verjaardagscadeau. Wel jammer dat de bekkenman zo weinig in actie kwam. Omdat na afloop zo'n beetje alle toeschouwers met de metro weer naar huis gingen stonden we na een tijd wachten heel dicht op elkaar geplakt in een erg warme metro. Wat wel erg gezellig en knuffelig was. Terug in het hotel werd er een laatste (alcoholische) drankje besteld en Bart is prachtige foto's gaan maken van de skyline by night. Toen we onze bedden gingen opzoeken kwamen we erachter dat we de heerlijkste bedden van de hele week in mochten kruipen. Dus zelfs de laatste minuten van deze dag waren erg fijn.